هر فردی که پولش را در جایی یا به کسی می‌سپارد و انتظار دارد بازده مالی به دست آورد، سرمایه گذار گفته می‌شود. سرمایه گذاران به‌این‌علت سرمایه گذاری می‌کنند تا سرمایه شان رشد کند یا در دوران بازنشستگی از منافع مالی آن برخوردار شوند.
انواع مختلفی از ابزارهای سرمایه گذاری وجود دارند که شامل سهام، اوراق مشارکت یا اوراق قرضه، کالاها، صندوق های سرمایه گذاری مشترک، صندوق های قابل معامله در بورس یا ETF ها، اوراق اختیار معاملات، قراردادهای آتی، مبادلات خارجی، طلا، نقره، برنامه‌ها و بیمه بازنشستگی و املاک و مستغلات می‌شوند ولی محدود به این‌ها نمی‌شوند. سرمایه گذاران معمولاً از تحلیل بنیادی و تکنیکال برای تعیین فرصت‌های سرمایه گذاری مطلوب انجام می‌دهند و ترجیح می‌دهند تا ریسک سرمایه گذاری خود را حداقل و سود خود را حداکثر کنند.
توضیحات مدیر مالی در مورد سرمایه گذار
سرمایه گذاران میزان ریسک پذیری، سرمایه، روش‌ها، ترجیحات و چارچوب‌های زمانی متفاوتی دارند. برای نمونه بعضی از سرمایه گذاران سرمایه گذاری های با ریسک بسیار اندک را ترجیح می‌دهند که به سودهای محافظه‌کارانه منجر خواهد شد، مثل گواهی‌های سپرده بانکی و اوراق مشارکت دولتی؛ اما سایر انواع سرمایه گذاری ها بیشتر متمایل به پذیرفتن ریسک اضافی جهت کسب سود بیشتر هستند. این سرمایه گذاران ممکن است در انواع ارزهای مختلف و بازارهای نوظهور سرمایه گذاری کنند.
فرق بین “سرمایه گذار” و “معامله گر” در این است که سرمایه گذاران معمولاً جایگاه خود در بازار را برای سال‌ها و دهه‌ها نگه می‌دارند و ممکن است سهامی را برای چندین سال نگه دارند و نفروشند.
این روش معمولاً با عنوان استراتژی “سرمایه گذار بخر و نگه دار” شناخته می‌شود. درحالی‌که معامله گران معمولاً این جایگاه‌ها را برای دوره‌های کوتاه‌تری در اختیار دارند. برای مثال، معامله گران روزانه سهام خود را فقط برای یک روز نگه می‌دارند و برخی معامله گران دیگر به دنبال جایگاه‌هایی هستند که برای چندین روز تا چند هفته حفظ می‌شوند.